Un paxaro amendoado
desce na música
da caída dos espellos.
A plumaxe atlántica é un iris
escuro,
perpetuo,
silente.
Un enfermo que adoece
sobre a lomba das pedras
derramadas neste mundo.
O vidro quente é maleable.
Debes saber
que eu, coas mans baleiras,
doulle a forma do útero.
A granítica irregularidade
é inabarcábel.
No cumio dos heroes
xace a lenda da liña
que racha o ceo e a terra.
A lúa non ten mans
nin ollos amarelos.
As estrelas,
é mellor que o saibas,
non brillan por nós.
O mármore é eterno
e agocha morte.
Eu escarvei nel
na procura da nai.
Deixei nel
a cartilaxe
das articulacións infectadas.
Deixei nel
a infancia
de verbas artelladas.
Deixei nel
a dozura do ser
que afoga opaco
no colo pétreo
dun coitelo transparente.
Eu escarvei no mármore
mais só atopei
sucidade nas unllas
e a mancha parda
do óso enfermo.